Door Kees-Jan Visser Toen een collega-journalist aan Jip Golsteijn (1945-2002), godfather van de vaderlandse popjournalistiek, vroeg welk album hij naar een onbewoond eiland mee zou nemen koos hij Red Headed Stranger (1975) van Willie Nelson. Nooit gehoord? Luister dan om te beginnen eens naar Blue Eyes Crying in the Rain. Wonderschoon in al zijn eenvoud. En daarna naar de rest van deze prachtige klassieker.

The Border

Nelson bracht in 1962 zijn eerste plaat uit. Dit jaar werd hij 91 jaar en voegde hij met The Border ‘gewoon’ weer een album toe aan zijn oeuvre, dat inmiddels ruim over de honderd titels telt. Een onwaarschijnlijk aantal. Ook indrukwekkend, maar op een ander gebied: hij kreeg acht kinderen bij vier vrouwen. De goede man heeft veel liefde te geven. Terug naar de muziek. Nelson doet eigenlijk op The Border wat hij al zeventig jaar doet: veelal ingetogen, melodische countryliedjes zingen, met zijn kenmerkende gitaarspel en nog kenmerkender stem. Die stem klinkt inmiddels wel wat breekbaarder dan in pakweg 1984, toen hij met Always on My Mind één van zijn grootste hits in Nederland scoorde. Dat de 91-jarige ongeveer zijn eigen gewicht aan cannabis wegrookte, zal daar zijn invloed op gehad hebben. Maar ook op het feit dat je een willekeurige plaat uit die indrukwekkende rij kunt trekken en na drie akkoorden de ontspanning voelt binnentreden.